امسال در هیاهوی جشنواره ،مردم (سراغ منتقدان بیرحممان - از نظره کارگردانان - نمی روم )فیلم ها امسال را با یکدیگر مقایسه می کردند بجای اینکه با آثار قبلی کارگردان یا فیلم های برتر سینمای ایران مقایسه کنند، آنها اذعان داشتند که فیلم های امسال اصلا قابل قبول نیستند بدلیل سوژه های تکراری ، طنزهای غیرفاخر و بازیگران نابازیگر شده و...
البته می شود این نقد مردم رو ناشی از نداشتن علم کافی یا بی انصافانه بودن هم گذاشت و یا اینکه همزمان با جشنواره ی ما نامزد های اسکار هم اعلام شدند و یک مقایسه ی نابجا ولی قابل تامل بین سینمای ما و باقی دنیا صورت گرفته ولی در هر صورت بهتراست گاهی با خودمان خلوت کنیم در این مورد که چه جایگاهی در سینمای دنیا داریم.
ایران برگر (مسعود جعفری جوزانی) :
ابتذال پشت ابتذال:
در ابتدای نگارش خودم توجه شما را به جملاتی از آقای جوزانی در رابطه با ایران برگر جلب میکنم :
_ در ایران برگر هیچ چیز نماد نیست
آقای جوزانی فکر کنم اندک خنده ای که در چهره ی مخاطب نشست آن هم در این آشفته بازار ایران به خاطر همین وجه تشابهش با دنیای واقعی بود (وعده دادن های جالب کاندیدا ها ، رقابت های ناسالمشون با یکدیگرو...) حالا اگر بخواهیم حرف جنابعالی را ملاک قرار دهیم بهتر است سخن کوتاه کنیم.
_ به نظرم هر ایرانی باید 2بار فیلم را نگاه کند ، یکبار به آن بخندد و بار دیگر در آن تفکر کند.
آقای جوزانی بنده نمی گویم کسی به فیلم شما نخندید چون اگر بگویم در حق فیلمتان و مردم جفا کرده ام ولی به یقین می گویم همان خنده ها هم (اگر از سطحی نگری فیلم بگذریم ) بخاطر ته مانده های از چهره ی "نقی" سریال پایتخت است نه بقول خودتان فیلم خالی از نماد جنابتان ، اما در مورد قسمت دوم کلامتان ،تفکر، دنبال نکات قابل تامل در فیلم گشتم وگشتم تا متاسفانه به این جمله سر در حمام روستا برخوردم "جمعه ها بهای حمام 2 برابر است" (گذشته از نطق های کلیشه ای و خمیازه آور مدیر مدرسه ی روستا)
عده ای در جوابه اعتراض ها به بد بودن فیلم گفتند فیلم در فضای روستایی (البته تصحیح میکنم کلامم را ، غیر شهری) فیلمبرداری شده است ، بله درست است، ولی "شب های برره" ساخته ی مهران مدیری چگونه موفق شد؟
در آخر، در مورده جعفری جوزانی که تحصیل کرده ی مکتب سینمایی ایران است و چندین فیلم ماندگار در دهه 60 دارد با "ایران برگر"اش واقعا مبهوت ماندیم .جوزانی نشان داد که تحصیل کرده با سابقه ی سینما هم می تواند فیلم در حد "شانه تخم مرغی" بسازد با این تفاوت که صدای دلنشین شهرام ناظری در پایان فیلم می گذارد طالب تفکر در فیلمش است...
رخ دیوانه (ابوالحسن داوودی):
فیلم را می شد از تیتراژ پایانی درک کرد ولی حیف که اسمش تیتراژ پایانی است :
باز هم مثل آثار دیگر سینمایی ما درک قدیمی و کهنه کارگردان از شبکه های اجتماعی دلیل این دورهمی بازیگران فیلم بود.
عده ای فقیر که در زیر پوست شبکه های اجتماعی بزور خودشان را به طبقه ی مرفه جامعه منگنه کردند و طبقه مرفه هم مشکلات خودشان را دارند از قبیل : هرزگی مادر ، دروغگویی و ضعف پدر و کجروی های و ...
فیلمی کاملا عامه پسند که در بازه های پیاپی سعی در هیجان زده کردنه مخاطبه خود را دارد که انصافا در این مورد موفق بوده.
اما ایرادی که نمی شد از آن چشم پوشی کرد:
امکانش بود بدون
اینکه پیروز وارد گذشته ماندانا شود از واکنش های ماندانا به آن حلقه عکس و آن داستان ساختگی که به
آن باج خور پشت تلفن از جور کردن مواد و در نتیجه قتل ساقی گفت هم متوجه شد که
ماندانا گذشته ای تلخ را پشت سر گذاشته، منظوره بنده بطور خلاصه این است که
نویسنده بیش از حد میخواست منظورش را برای مخاطب توضیح دهد، که از ضعف های فیلم به
شمار میرفت، برخلاف اصغر فرهادی و یا آثار قبلی بهرام توکلی یا "خداحافظی
طولانی" ساخته ی فرزاد موتمن که تا حدودی در جشنواره ی امسال موفق بوده.
عصریخبندان
(مصطفی کیایی) :
ضدگلوله < خط ویژه ، خط ویژه =< عصریخبندان :
زمانیکه فیلم "ضدگلوله" اکران شد بعضی از منتقدان دست به مقایسه ی بی انصافانه این فیلم با فیلم "لیلی با من است" زدند ولی بازی پرویز پرستویی کجا و مهدی هاشمی کجا؟
که خب این مقایسه تا حدودی از اعتبار کیایی کاست تا جشنواره ی سال قبل که کیایی با فیلم "خط ویژه" چهره خود را ترمیم کرد و با بازیچه قرار دادن سوژه های خط قرمزی خودش را در دل مردم و البته نسل جوان جا کرد.
و اما امسال ، عصریخبندان ، ترکیب ملودرام ، کمدی، درام و در پایان تمیز دادن خوب و بد و زشت و زیبا از هم. داستانی جدی که در بینابینش موقعیت های کمدی نه چندان بامزه (حتی لوس) قرار داده شد.
کیایی با راه رفتن بر روی لبه ی تیز خط قرمز ها سعی در شناساندن اصل جامعه به مخاطبی که خودش را به خواب زده دارد و البته یادآوری برای مخاطبان درگیر در کثافت های جامعه. سوژه ی خیانت های پیاپی و گرم بودن پشت آقازاده ها که با گذاشتن پاهایشان بر روی شانه ی مردم به سرعت بالا می روند ، که البته سوژه ی نه چندان غیرآشنای سینمای ماست در این 2 دهه .
من دیگو مارادونا هستم (بهرام توکلی):
خود نقد کنندگی ستایش شده :
در ابتدا جا دارد تشکر ویژه ای از آقای توکلی داشته باشم بدلیل جسارت ایشان به شرکت کردن در گروه هنر و تجربه (که آرای مردمی شامل این بخش نمی شد) علاوه بر سودای سیمرغ و به این بخش از سینمای ما که کمتر از یکساله متولد شده هم توجه داشتند و برای مخاطبانش ارزش قایل شدند.
موردی که کاملا در فیلم مشهود بود این بود که بهرام توکلی شخصیت های اصلی فیلمهای قبلش را در فیلم وارد کرده و بی رحمانه با آنها شوخی کرده (صابر ابر یادآور نقشش در فیلم "اینجا بدون من" است ، هومن سیدی به نقش خود در فیلم "پابرهنه در بهشت" طعنه زده و بابک حمیدیان عزیز نیز یادآور بیماران عجیب و غریب همان فیلم است یا سعیدآقاخانی به نقش شهاب حسینی در فیلم "پرسه در مه" اشاره دارد.) این شجاعت بهرام توکلی در نقد خودش و سعی در پرکردن حفره های روایتش با ارجاعات بینامتنی به آثار خودش قابل تقدیر است .
یک نکته ی دیگر که اکثر سینمارو ها به آن اذعان داشتند انبوه دیالوگی است که در فیلم توکلی بر مخاطب هجوم میاورد و وی را گوشه ی رینگ میندازد باید خیلی حوصله داشت که تا آخر فیلم دوام آورد.
مهمترین عناصر فیلم که می شود به آن اشاره کرد و کمتر در سینمای ما دیده شده است ،ریتم حاصل از ترکیب میزانسن بازیگران، حرکات دوربین، پاسکاری دیالوگ ها در عین شلوغی فضا، ایجاد پرسپکتیو سنجیده ی صوتی یا همان جاری بودن دیالوگ در پس یک دیالوگ دیگر که نشان دهنده ی حضور یک کارگردان مقتدر و مسلط به ابزار بیان سینماست که پیشاپیش می تواند فیلمش را تمام قد در ذهنش ببیند و اصطاتحات و طریفکاری های لازم را انجام دهد
- ۹۳/۱۱/۲۴
