نقد و بررسی: فیلم سینمایی پرویز

پرویز فیلمی دگم و بسته یا حقیقت امروز قشری از جامعه؟

پرویز ( مجید برزگر) :
ایده ای را دنبال می کند که در طول تاریخ سینما نمونه های آشنای بسیاری دارد. ایده ی تبدیل شدن تدریجی انسان به یک هیولا که همه چیز را در سر راهش همراه با خود به نابودی می کشد ، ایده ای که به کرات دستاویز بیمشار فیلمسازان دنیا قرار گرفته . (...)

شخصیت و ساختار رفتار پرویز :
پرویز با آن هیبت نامتعارفش ، هیکلی خارج از عرف و چاق، حرکاتی کند و کسل کننده که به شدت به ریتم کند فیلم (که البته همه اتفاق نظر دارند که این ریتم کند از ملزومات این فیلم است.)کمک میکند ، نفس نفس زدن های سوهان روحش(که البته در فضای بدون موسیقی فیلم که حتی در تیتراژ آغازین و پایانی مشاهده نمیشود و در سکوت مطلق شروع و خاتمه میابد.) مصداق بارزی از کلمه ی "زایده ی اجتماعی" نامیده میشود و میتوان بدون عذاب وجدان فلش مصرف گرا را به سمت این فرد نشانه رفت.
دقیقا به همین دلیل است که پرویز با تصمیم آنی پدرش برای ازدواج ، با از دست دادن آخرین اتصال دهنده اش به جامعه در کسری از ثانیه خودش را معلق و پادرهوا می یابد که برای مقابله با این طردشدگی هم از طرف پدر و هم اهالی شهرک خشونت را تنها راه چاره می داند.

فیلم هایی که پرویز در پشت سرشان جای دارد :
برای مثال میتوان از این حیث به سریال پرمخاطب Breaking Bad اشاره کرد ، که این ایده را در مسیری کاملا متفاوت به کار بست و از از دید عموم نقش اصلی فیلم به باتلاق زندگی رسید و از دید متفاوت گراها به رستگاری و البته مسخ شخصیتی رسیده است. یا نمونه ی دیگری از این حیث فیلم میشود به Fight Club  اثر دیوید فینچر اشاره کرد که به اصطلاح متداول از یک شخصیت شیک پوش که تمام خطرات زندگی را میسنجد ، به یک هیولای نزاع طلب تبدیل میشود که این نمونه هم کاملا آگاهانه بوده.
یا فیلم بعد از ظهرسگی با بازی آل پاچینو در نقش "پرویز"
نزدیک ترین فیلم در سینمای خودمان به پرویز بدون شک فیلم "طلای سرخ" جعفر پناهی است ، فیلمی که داستان مرد جبهه رفته ای را روایت میکند که با کوله باری از لطمات روحی و روانی دوران جنگ تلاش دارد تا به دل جامعه برگردد که در آخر موفق میشود و به سیم آخر میزند ، با این تفاوت که فیلم پرویز به دور از سیاست زدگی است که البته مجید برزگر در نشستی که با جمع دانشجویان دانشگاه ها داشته به این موضوع اشاره های کوچکی کرده که خالی از سیاست هم نیست.

پایان اصغر فرهادی طور :

پایان بندی فیلم درست در وسط نقطه عطف نهایی اش و نیمه تمام گذاشتن کنش نهایی پرویز در مقابل خانواده (همان جایگاهی که از او چنین موجودی ساخته) مانع از آزاد شدن انرژی ای می شود که فیلم تا آن موقع جمع کرده بود شده و فیلم را همانند فیلم های دهه 80 که به فیلم های اصغر فرهادی طور معروفند به پایان رسوند یعنی فیلم های "پایان باز" (همانند دو فیلم درباره الی و جدایی نادر از سیمین) اما در کنار این ها ، شاید بتوان به نکته ای عمیق تر در توضیح چرایی این پایان رسید "تابوی به نام پدر کشی"